Ben uzakta da olsa Emirdağ ve Alibeyce özlemi ile yanıp tutuşan bir Anadolu genciyim (2. Gençlik diyelim ) köyümden 19984 de Emirdağ dan 1992 yılında ayrılmak zorunda kaldım. Hani derler ya nerde doyuyorsan vatanın oradır, evet doyduğun yerde rahat olmak için bu söz geçerle ama gönül ferman dinlemiyor.
Hani derlerde yaş 35 yolun yarısı biz yolun yarısını geçtik evet 36 yılın 17 yılı Emirdağ dan uzak geçti ama bir o kadar da Emirdağ özlemi ile geçti. Bu yazıyı yine iş nedeni ile seyah etmek zorunda olduğum için Ankara’da AŞTİ de yazıyorum tabi kulağımda da www.emirdag.com.tr de Emirdağa vardım sabaha karşı parçası çalıyor insan bir ayrı hüzünleniyor.
Evet insan sonuçta para kazanıp ailesini geçindirmek zorunda ama doğduğu vatanını da kesinlikle unutmamalıdır. Dışarıdan baktığımda Emirdağ benim için menzil. Ama birde Emirdağ gelip şöyle bir gezince anlıyorum ki ben uzakta kalayım Emirdağ özlemi çekeyim daha iyi diyorum. Neden derseniz, Emirdağ’ın ne yazik ki sahibi yok. Bir hafta sonu Malatya’nın9 bin Nufuslu Darende ilçesindeydim ilçe o kadar güzelleşiyor ki Türkiye’de özellikle Ticaretle uğraşan Darendeliler (Darendeliler tabir ile Derendeli ler ) kazandığın Dandarende’nin payını mutlaka veriyorlar. Bizim AB ülkelerinde kaç tane iş dünyasında olan insanımız var evet onlar Emirdağ’ katsıları var. Yok demek olmaz ama katkıları sadece 3-5 katlı ev yapıp kipleyip gitmemeleri olmamalı diye düşünüyorum.
Ben şahsen Emirdağlılar platformu kurulmalı her görüş eşit olarak temsil edilmeli ve Emirdağ yatırım için teşvik edilmeli. Buğdayımız var un fabrikası bulgur fabrikası yok meyvecilik var paketleme tesisi yok.
Sonuç olarak dışarıdan Emirdağ aşığı biriyim ve Emirdağ’ın bir çok ilçeden daha güzel bir yere gelmemesi için hiçbir neden görmeyenlerdenim umarım güzel ilçemiz için bir şeyler olur.
