Tanınmış bir profesör, evlilik konusunda tartışan bir grup gence rastladı. Gençler, çiftleri bir arada tutan tek şeyin romantizm olduğunu ve evli bir çift olmanın monotonluğunu yaşamaktansa, tutku bittiğinde ilişkiyi bitirmenin daha iyi olduğunu savunuyorlardı.
Profesör onların görüşlerini saygıyla karşıladı ama onlara şunu anlattı:
– Benim annemle babam 55 yıllık evliydi. Bir sabah an…nem, babamın kahvaltısını hazırlamak için merdivenlerden inerken kalp krizi geçirmiş. Babam koşmuş, annemi büyük zorlukla taşımış ve arabaya bindirmiş. Arabayı trafik lambalarını görmezden gelerek sürüp annemi hastaneye götürmüş. Maalesef ki, hastaneye vardıklarında artık çok geçmiş, annem yaşamıyormuş.
Cenazede babam hiç konuşmadı. Gözleri, düşüncelerinin içinde kaybolmuştu. Hatta ağlamadı bile. O gece bütün oğulları yanındaydık. O nostaljik ve trajik atmosferde güzel anılarımızı hatırladık. Babam, din adamı olan kardeşlerimden birine, annemizin şu anda nerede olabileceğini sordu. Kardeşim, ölümden sonraki hayattan bahsetti ve şu anda nerede ve nasıl olabileceğini anlattı.
Babam dikkatle dinliyordu. Birden:
– Lütfen, beni mezarlığa götürün, dedi.
Hepimiz:
– Baba! Saat gecenin on biri. Şimdi mezarlığa gidemeyiz, diye bir ağızdan cevap verdik.
Babam gözlerinde yaşlarla sesini yükseltti:
– Lütfen, benimle tartışmayın. 55 yıldır karım olan kadını kaybettim ben.
Başka bir şey söylemedik. Onu oraya götürdük ve bekçiden izin aldıktan sonra annemin mezarına gittik. Babam ona sevgiyle dokundu, dua etti ve bize şöyle dedi:
-Çok güzel bir 55 yıldı biliyor musunuz? Eğer insan böyle bir kadınla hayatı paylaşma deneyimini yaşamamışsa, gerçek aşktan söz edemez.
Bir süre durdu ve yüzünü sildi.
– Benim iş değişikliğimin olduğu ve başka bir şehre taşınmamız gerektiği gibi kötü zamanlarda birlikteydik. Oğullarımızı mezuniyetlerinde görme mutluluğunu paylaştık ve sevdiklerimizi kaybettiğimizde birlikte ağladık. Zor zamanlarda, hastanelerde birlikte ağlayıp dua ettik… Her Noel’de birbirimizi kucaklayıp birbirimizin hatalarını affettik.
Çocuklar, şimdi o gittiği için mutluyum. Neden biliyor musunuz? Çünkü bu dünyayı benden önce terk etti ve böylece beni gömmenin acısına katlanmak zorunda kalmayacak. Benim ölümümden sonra yalnız kalmayacak. Buna dayanmak zorunda olan benim ve bunun için Tanrı’ya şükrediyorum.
Onu o kadar çok seviyorum ki, acı çekmesi hiç hoşuma gitmezdi…
Babam konuşmasını bitirdiğinde, hepimiz ağlıyorduk. Bize sarıldı ve bizi teselli etti:
– Her şey yolunda; artık evimize.(RUHU OLAN ÖYKÜLER– GANJ YAYINLARI)
Tüm bayanların 8 Mart Dünya Kadınlar Günü Kutlu Olsun…
