Ben burada doğdum burda büyüdüm
Emirdağ sevgisi seldir içimde
Bazen sitem bazen isyan etsem de
Bir pörsümez solmaz güldür içimde.
Biri kem söz etse ürperir tenim
Ruhum azap duyar, erir bedenim
Cırgın, Aziziye, Emirdağ benim
Sonsuza uzanan yoldur içimde.
Salı günü sergisinde şakıyan
Uzun çarşılarda destan okuyan
Ağıtla, türküyle kilim dokuyan
Ana, bacı, gardaş dildir içimde.
Curalar, cümbüşler, sazlar, kemanlar
Harmana serilen sarı samanlar
Al fadimem diye diye yananlar
Titreyen mızraptır, teldir içimde.
Muhtaçsa farkı yok akın karanın
O an olur pansumanı yaranın
Hele gurbetçisi vardır buranın
Yoksula uzanan eldir içimde.
Ağ bulutlar Adaçal’ı öperken
Çiğler düşer yapraklara pek erken
Badem ağaçları badem keperken
Ucu yere sarkan daldır içimde
Güzün yaprakları sararır birden
Kışın sokakları arınır kirden
İlkbaharda mayıs bahçelerinden
Ilgıt ılgıt esen yeldir içimde.
Rıhtım boyu, lise yolu neresi
Gurbette olanın gelir göresi
Nisanda çağlayan şu Çaydere’si
Denizdir, ırmaktır, göldür içimde.
Kimi bilmese de, kimi bilse de
Muhannetin dili bağrım delse de
Senden bin bir türlü cefa gelse de
Verdiğin acılar baldır içimde.
Ahmet KÖKEN