Gecenin bir vakti, sohbetinden büyük keyif aldığım bir dostum söyledi bu cümleyi…
Doğu’nun büyük bilgesi Konfüçyüs’e ait bir söz…
Saatlerce anlatsan, üzerine sayfalarca yazıp karalasan bu rafinelikte ifade edilemeyecek, bu denli pür, bu kadar sade dile getirilemeyecek bir düşünce perspektifi…
Tıpkı Sadi Şirazi’nin müthiş ‘Ben doğru yolda kaybolan kimse görmedim’ sözündeki gibi…
Ve tıpkı Mevlana’nın ‘Kilitli kapı yoktur, yanlış anahtar vardır’ deyişindeki çağları aşıp gelen, zamana yenilmeyen tam aksine zamanla yenilenen bilgi huzmesi seli…
İnsanlık tarihinin büyük düşünce mimarları, eğer maksadın bir hedefe varmaksa, ona giden yolda doğru araçlarla ilerlemelisin diyor anladığım kadarıyla…
‘Aynı şeyleri tekrar tekrar yapıp farklı sonuçlar beklemek deliliktir’ diyen Einstein da benzer bir noktaya vurgu yapıyor olmalı burada…
Belki de şimdilerde en çok ihtiyacımız olan şeye, birbirini anlayabilmeye, karşındakinden doğru şeyleri beklemeyebilmeye dikkat çekiyorlar…
Sosyal medya vesilesiyle iletişimin muazzam kolaylaştığı ve fakat gerçek anlamda iletişim kurabilmenin inanılmaz zorlaştığı, anlaşabilmeninse neredeyse imkansızlaştığı bir zamanda…
Herkesin bir şekilde kendisini ifade ettiği ama kimsenin birbirini samimi olarak dinlemeye tenezzül dahi etmediği bu tuhaf çağda…
Sözlerle, seslerle, görüntüler ve fotoğraflarla birbirimizi korkunç bir iletişim bombardımanına tuttuğumuz ama bir türlü asgari müşterekleri bulamadığımız, ortak noktalarda buluşamadığımız bir karman çorman teknoloji yumağında…
Savrulduğumuz, savrulacağımız yeri işaret ediyor olmalılar…
O derin, karanlık kuyuda kaybolup gitmemek için, bize aslında fikrimizi açacak çok kıymetli bir ipucu uzatıyorlar…
Kim bilir belki de gelen o muazzam gürültünün sesini hissetti yüreğinde Asaf…
Kim bilir belki de bu yüzden ‘Bunca boş konuşan insanın arasında dilsiz olmak engel değil, devrimdir’ dedi…
Aramızda kalsın ama ben de her gün biraz daha anlıyorum susmanın kıymetini…
