Hayat şartları, yaşadığımız sıkıntılar, günlük telaşlar, ekonomik sebepler nedeniyle de olsa gülmeyi bırakın gülümsemeyi unuttuk.
“Japonya’da koronavirüs dönemi sonrası uzunca bir dönem maske altında gülümsemeyi unutan insanlar gülümseme eğitimi alıyor” diye bir haber okuyunca, çevreme şöyle bir baktım da, ne kadar çok asık yüzlü insan dolaşıyor etrafta…
Bazı insanların gülümsemeyi unuttuğunu, güzel bir söz söylemeye bile gerek duymadığını gözlemliyorum. Ruhu kararmış insanların…
Bakıyoruz, çevremizde “Günaydın”, “Merhaba”, “Nasılsın, ne var ne yok”, “Nasıl gidiyor hayat?”, “Bugün ne kadar güzel görünüyorsun!” “İyi Akşamlar” vb. ortama uygun herhangi güzel bir cümle bile kurmaya üşenir olmuş insanlar…
Kimse kimseyi dinlemez, umursamaz hale gelmiş,boşvermişlik elbisesini giyinmiş, “Bana dokunmayan yılan bin yaşasın” moduna gelmişiz…
Sevgi yok, saygı da kalmamış… Hoşgörü, empati deseniz o da yok…
Herkeste farklı dertler mevcut…
Emeklisi ayrı, çalışanı ayrı, işsizi ayrı, genci yaşlısı ayrı dertlerden muzdarip…
Mutlu olan yok…
En son ne zaman sevdiğiniz bir işi yaptınız?
Ne zaman sevdiğiniz bir şeyi yediniz?
En son ne zaman sevdiğiniz birine sımsıkı sarıldınız? Sevginizi ifade ettiniz…
Ne zaman içinizden geldiği için bir hediye aldınız?
Korkum, yüz kaslarımız alışacak asık yüzlü kalacağız.
Mutlu olmayı bilmezsek gülümseyemeyiz…
