Ne güzel sevinç, ne güzel heyecan sarardı içimizi bayram yaklaştıkça, sabahı zor ederdik.
Babalar gelirdi bayram namazından, evde herkes sıralanır bayramlaşırdı, evdeki o bayram havası anlatılmaz harikaydı. Bir huzur eserdi ılık ılık, içler sıcacıktı, o bayram kahvaltıları unutulmazdı…
Annelerin bütün yavrularını ak pak yapıp, tertemiz bayramlıkları giydirip yolcu etmesi bile ne kadar duygu doluydu.
Çocukluk ne güzeldi, hele o zamanda, sokaklar cıvıl cıvıldı, çocuklar her kapıda “Bayramınız mübarek olsun yengeciğim, amcacığım!” der çantalarını şekerle parayla doldururdu…
Saydıkça coşardı akşama kadar…
Sonra çocuklar büyüdü, evlendi…
(Sanki çocuk kalınsaydı ne olurdu?)
