Burası Muş’tur

Bingöl Muş Karayolu…
 Eylül sıcağı asfalta vuruyor. Bundan böyle kan yolu, ölüm yolu. Daha kaç gün önce 8 polis şehit edildi aynı coğrafyada. Tedbirsiz yakalandık diyelim kaç gün sonra aynı hataya yine düşülür mü? Helikopterimiz yok mu bu askerleri nakledecek. Yol güvenliğimiz yok mu? İstihbaratımız da mı yok? Sahi biz bu kadar güçsüz müyüz?
 Bu kadar acziyet halinde miyiz?
 Bu kadar çaresiz mi kalmışız?
 Yoksa biz bu değil miyiz? Biri iğne batırsın da uyandırsın beni!
 Gündüz gözüyle 12.45’te cereyan ediyor saldırı. Peki, vuranlar neden vurulamıyor? Neden yakalanamıyor aklım almıyor.
 “Burası Muştur yolu yokuştur
 Giden gelmiyor acep iştir”

Burası Muş’tur olmuyor bu türkü, açmıyor bu türkü bizi. Çok hüzün var, çok gözyaşı saklı, çok can yakıyor.
  10 şehit onlarca yaralı…
3 araç arka arkaya… Biri isabet alıyor roketle. Ateş topuna dönüyor anında. Yüreklere ateş düşürüyor anında.
 İzinden dönen askerleri taşıyor.
 Hepsi silahsız hepsi sivil.
 Ahmet Arif dilime dolanıyor nedensiz:
 “Vurulsam kaybolsam derim
 Çırılçıplak bir kavgada
 Erkekçe olsun, erkekçe olsun isterim
 Dostlukta düşmanlıkta
 Hiçbiri olmaz hâlbuki”

Öğle vakti…
 Roketle saldırı…
4 kilometre ötede karakol var.
 Sonra uzun namlulu silahlarla ateş açılıyor
 Korku filmi gibi.
 Roketler havada uçuşuyor sivil askerleri taşıyan araçları vuruyor.
 Mayınlar yolun kenarında patlatılıyor bir otobüs dolusu polis hedef alınıyor ve sekiz cana mal oluyor.
 Canlı bombalar dolaşıyor kalabalıkların içinde.
 Bombalar patlıyor can üstüne.
 Terör bunu sever işte, bunu yapmaktan haz alır.
 Var olması bunlara bağlıdır ama kişilerin var olması milletlerin var olması asla ve asla teröre bağlanamaz. Terör herkesi vurur. Ayırmaz bu şu diye. Yakar herkesi ateşi bir, sıkar herkese silahı bir, parçalar herkesi bombası bir. Terör bir gün döner destek vereni bulur, terör bu!
 Analar karalar bağlıyor.
 Zılgıtlar çekiliyor anaların yüreğinden bütün ülkeye
 Ağıtlar yükseliyor Anadolu’nun her karış toprağında.
 Bakıyorsunuz Sivas oluyor bir şehide ev sahibi, bakıyorsunuz Malatya oluyor, bakıyorsunuz Diyarbakır oluyor, Muş oluyor, Trabzon oluyor. Antep oluyor sonra Adana, sonra Afyon… Yaramız kanıyor her nedense? Terör adrese bakmıyor kimsenin, kimliğini sorgulamıyor kimsenin, bir insanın ne konuştuğunu nasıl konuştuğunu; neye inandığını neye inanmadığını sorgulamıyor. Vuruyor vurdukça besleniyor.
 Kan döktükçe var olacak.
 Vampir gibi kan içtikçe yaşayacak. O vampirin yüreğinin tam ortasına vurulacak olan kazık bu coğrafyadaki bütün insanların terör karşısındaki tutumuyla olacaktır.

Bingöl Muş Karayolu…
 Eylül sıcağı asfalta vuruyor.
 Hainler pusuda silahsız ve sivil askerleri bekliyor.
 “Burası Muştur yolu yokuştur
 Giden gelmiyor acep iştir”
 Roketle vuruyor teröristler askerlerimizi. Ateş topu hangi şehre, hangi kazaya, hangi köye düşecek diye bekliyor bir ülke. Her sabah bir korku yumağı sarıyor herkesi. “Bugün sıra kimde?” diye.
 İzinden dönen askerleri taşıyor. Hepsi silahsız hepsi sivil hem de! Vatan sağ olsun diye diye vatanda kimse kalmayacak. Vatan elbet sağ olacaktır şüphe yok lakin insanlarda sağ olsun.
 Ölümler son bulsun artık, yeter. Dağ dağ, nehir nehir, köy köy, mezra mezra el ele tutuşsun bütün Türkiye; Edirne’den Hakkâri’ye… Bu halk istese barışı sağlar, bunu yapmak içinde ayağa kalkması lazım, el ele tutuşması lazım, gönül gönüle olması lazım. Sivil inisiyatifler bunu yapsın, siyasi partiler bunu yapsın, Türk– Kürt– Laz-Çerkez bunu yapsın, sanatçı ve aydınlar ön ayak olsun; Edirne’den Hakkâri’ye el ele tutuşsun kol kola girsin bütün halk.
 Analar ağlamasın artık.
Bebeler yetim kalmasın.
 Terör bitirilecekse bitirilsin bir an evvel.
Bitirilecekse bitirilsin terör.
Son olsun işte…
Son olsun.

Gürhan Gürses
STDM Aktivisti