Bir hükümdar amansız bir hastalığa yakalanmıştı.
Ülkenin bütün hekimleri saraya geldi, komşu ülkelerin hekimleri de çağırıldı.
Ama hastalığa hiçbir çare bulunamadı.
Hükümdar, herkesin gözü önünde her gün biraz daha erimeye devam ediyordu.
Umutsuzluk içinde çırpınırken son çare olarak ülkedeki bütün falcıların, büyücülerin bulunup saraya getirilmesini istedi. Adamları ülkede ne kadar adı falcıya, büyücüye çıkmış insan varsa toplayıp getirdiler. Falcılar, büyücüler hükümdara tek tek baktılar, bildikleri bütün numaraları yaptılar, ama hiçbiri herhangi bir iyileşme sağlayamadı.
Hükümdar artık iyiden iyiye umutsuzluğa düşmüşken günün birinde sarayının kapısına bir yaşlı kadın geldi. Bu kadın hükümdarın derdini nasıl çözeceğini bildiğini söylüyordu. Yaşlı kadını hükümdarın yanına götürdüler. Hükümdar yattığı yerden:
“Söyle kadın”diye güç bela konuştu, “neymiş senin çaren?” Kadın bildiği çareyi anlattı:
“Adamlarınız ülkeyi dolaşacak, ülkenin en mutlu adamını bulacak, onun gömleğini alacak ve size getirecek. Siz de bu gömleği giyince iyileşeceksiniz.”
Hükümdar derhal emir verdi, adamları hemen ülkeye dağıldı. Önce en zenginlerin kapısını çalmaya başladılar. Ama hangi zenginle gidip konuştularsa onun hiç de tahmin ettikleri gibi mutlu olmadığını gördüler. Aralarından bir iki kişi, mutlu olduğunu söyleyerek, en değerli gömleğini verdi. Hükümdar bu gömlekleri giydi fakat bunların da herhangi bir faydası olmadı. Böylece o gömleklerin sahiplerinin söyledikleri gibi mutlu olmadıkları ortaya çıktı.
Hükümdar köpürüyor, adamları bütün ülkeyi adım adım dolaşıyor, artık zengin fakir dinlemeden mutlu insan arıyor ama mutlu olduğunu söyleyen bir tek kişi bile bulamıyorlardı. Durmaksızın dolaşırken susuz kalan hükümdarın adamlarından birkaçı dökülen bir kulübenin yanından geçmekteydi. Su istemek için yaklaştıklarında içeriden gelen sesi duydular. İçeride bir adam kendi kendine konuşuyordu:
“Ne kadar mutluyum Allahım, benden iyisi yok, karnımı doyurdum, yarın çalışabilecek gücüm de var.. Benden iyisi yok, şükürler olsun!”
Hükümdarın adamları suyu falan unutup hemen içeri daldılar.
Bu son derece yoksul kulübede bir adam yere oturmuş, kağıt üzerine serdiği peynir ekmeğin son kırıntılarını ağzına atarken bir yandan da türkü söylüyordu.
Hükümdarın adamları:
“Nihayet bulduk” diye adama doğru hamle ettiler ancak yanan tek bir mumun zayıf ışığında adamın üzerinde bir gömlek olmadığını farkettiler…
ALINTI..
