Bilgi insanı toplumsal olana çeker. Sıradanlaştırır. Toplumla bütünleştirir. Sezgi ise insanı bireyselliğe yöneltir. Özgün kılar. Farklılaştırır. İnsanı kendi iç dünyasına yöneltir.
Kendi dünyasına yönelenler, başkalarından farklı olanlar “deli” olarak nitelenir. Nede olsa “sezgi” akıl terazisinde tartılmamıştır.
Ortak bir terazinin olmaması bazen “gerçeğin” yolunu şaşırtır.
Ülkenin birinde yaşayan bir büyücü, bütün bir ülkeyi yok etmek ister, o ülke halkından herkesin su çektiği bir kuyuya sihirli bir madde atar. Kuyunun suyunu kim içerse delirecektir.
Herkes kuyudan su çekip içer, hepsi de delirir. Yalnızca kraliyet ailesi, kendilerine ait özel kuyudan su çektiklerinden delirmezler.
“Ülkede yaşayan kralın emirlerini duyduklarında onun çıldırdığına inanırlar, hep birlikte şatonun önünde toplanıp tacını ve tahtını bırakması için gösteriler yaparlar.
Umutsuzluk içindeki kral tahtından inmeye hazırla-nırken kraliçe ona engel olur. Der ki: “Gel biz de o kuyunun suyundan içelim, o zaman biz de onlar gibi oluruz.”
Kral ve kraliçe de cinnet suyunu içip saçma sapan konuşmaya başlarlar. Halk taşkınlığından dolayı pişman olur; öyle ya madem kral bu kadar bilgece konuşuyor, onu alaşağı etmenin bir anlamı yoktur.”
Bilgi herkese aynı şeyler düşündürüp aynı şeyleri yaptırdığından, yapılanlar yanlış olsa dahi normal sayılır.
Böyle bir durumda “sezgi” pusuya yatar. Bilginin sihirli kuyusundan içmese de içmiş numarası yapar.
Sezgi, yaşamın; harekete geçmeden önce doğru anı beklemekten ibaret olduğunu öğrenmiştir.
Sonsuz huzura kavuşmak yolunda farklı olmak riskini göze alacak olan “sezgi” bunu fazla dikkat çekmeden başarmaya çalışacaktır.
Gün gelip hayatın arap saçına döndüğü, insan ışığını yitirdiği, ruhun yolunu başka bir labirente kaybettiği, bilgi ve aklın kılavuzluğunun fayda etmediği bir anda muhatabına merhametle gülümseyecektir.
